Pierwsza i ostatnia Msza

Święto Najwyższego i Wiecznego Kapłana nabrało dla naszej Wspólnoty szczególnego wymiaru. Tego dnia współbracia neoprezbiterzy odprawili dla naszej wspólnoty Mszę prymicyjną. Była to pierwsza po święceniach Eucharystia jaką sprawowali w murach seminarium i choć pewnie nie dosłownie ostatnia, to jednak w pewnym sensie wieńcząca lata przygotowań i formacji w naszym Domu.

Mszy Świętej przewodniczył ks. Krzysztof Papierz SDB, wraz z nim koncelebrowali ją: ks. Damian Mackiewicz SDB, ks. Adrian Arkita SDB, oraz ks. Paweł Gulka SDB . Ksiądz Dyrektor w homilii zaznaczył wartość kapłaństwa, które powinno opierać się na Chrystusie Najwyższym Kapłanie. Neoprezbiterzy od momentu święceń stają się „in personae Christi” co znaczy, że Chrystus będzie się nimi posługiwał we własnej osobie. Od tej pory ich ręce, w sposób szczególny, stają się rękami Chrystusa, a słowa i gesty słowami i gestami Chrystusa – powiedział. Przypomniał także słowa, które św. Jana Bosko usłyszał od swojej Mamy Małgorzaty, o tym, że: „kapłaństwo jest codziennym umieraniem”. Na koniec homilii życzył, neoprezbiterom, aby swoim działaniem i swoją osobą, jak ks. Bosko, nie zasłaniali Chrystusa, ale do Niego prowadzili.

Jeśli z jakichś powodów nie mogliście przyjść na tę Eucharystię w kaplicy rektoralnej, przy naszym Domu, w ławkach, z tyłu Kościoła, znajdują się obrazki prymicyjne naszych braci – na pamiątkę i ku przypomnieniu, że potrzebują modlitwy.

Tekst: Łukasz Wójcik SDB
Zdjęcia: Michał Cebulski SDB